Najdawniejsze dzieje

 Szkoła Podstawowa w Rudniku istnieje od 1885 roku. Potwierdzają to dwie daty:

1)  3 września 1885 r. zostaje skierowane do szkoły w Rudniku Rozporządzenie Okręgowej Rady Szkolnej w Myślenicach z zaleceniem realizacji w roku szk. 1885/86.

2)  30 czerwca 1886 r. ma miejsce pierwsza udokumentowana inspekcja szkoły dokonana przez C.K. Inspektora szkół ludowych Aleksandra Duchowicza, który jednocześnie przewodniczył pierwszemu egzaminowi kończącemu rok szkolny 1985/86.

Początkowo szkoła miała status placówki jedno-, potem dwuklasowej. Mieściła się w budynku późniejszego przedszkola (dzisiejszy budynek socjalny). W szkole pracował kierownik i jeden, potem dwóch nauczycieli. Pierwszym kierownikiem odnotowanym w dokumentach był Teodor Gorączko. Funkcję sprawował do 1913 r. W kolejnych dwóch latach placówką zarządzał Ignacy Dębowski.

 

Lata 1918  –  1939

W okresie międzywojennym w szkole zaszły dwie organizacyjne zmiany. Placówkę przekwalifikowano z ludowej na powszechną, a w 1925 r. z dwuklasowej na pięcioklasową. Kierownikiem był Tadeusz Szybowski, który zarządzał od 1916 r. aż do 1950 r., zatrudnionych w tym okresie było łącznie  17 nauczycieli.

Lekcje odbywały się nadal w tym samym, co poprzednio budynku. Znajdowały się w nim 4 sale lekcyjne, zamiast boiska był plac do gier i zabaw. Nie opodal sad i ogródek warzywny, kwiatowy oraz szkółka, w której pielęgnowano drzewka. Wszystkie prace w ogrodzie i sadzie wykonywali uczniowie pod opieką nauczycieli.

Najpoważniejszym problemem, z jakim  borykała się szkoła, było ogrzanie budynku. Brak opału, silne i długotrwałe mrozy sprawiały, że dzieci uczyły się tylko w dwóch ogrzewanych pomieszczeniach. Nierzadko jednak naukę okresowo przerywano.

Pracę szkoły wspierali rodzice. W roku szk. 1928/29 powołana zostaje Rada Szkolna Miejscowa.

W okresie wojny nauka w szkole odbywała się, była jednak przerywana na czas kwaterowania wojsk niemieckich, w 1945 r. także sowieckich.  Kwaterujący dokonali szeregu zniszczeń. Spalono ławki, tablice, połamano szafy, zniszczono wszelkie pomoce.     W budynku mieścił się także szpital wojenny.

Szkoła brała czynny udział w akcjach na rzecz wojska polskiego, wspierała akcje Czerwonego Krzyża.

 

Czasy Polski Ludowej

Lata 50. i 60. były bardzo trudnymi dla rudnickiej szkoły. Z roku na rok zwiększała się liczba uczniów, a warunki lokalowe pozostawały niezmienne. Lekcje nadal odbywały się w czterech, a zimą w dwóch ogrzewanych salach.

W najtrudniejszym okresie nauka trwała od 8.00 do 22.00, na cztery zmiany. Do szkoły uczęszczało ponad 400 uczniów, zapisanych w 15 oddziałach, pracowało 9 nauczycieli.

Od 1 lutego 1961 r. z inicjatywy nauczyciela, Stanisława Kalety, rozpoczęła działalność szkoła wieczorowa. Na kurs uczęszczało 30 dorosłych w wieku od 16 do 45 lat, którzy chcieli uzupełnić swe wykształcenie z zakresu VI i VII klasy szkoły podstawowej.

W 1958 r. ze ścian zdjęto krzyże i inne emblematy religijne. Zabroniono modlitwy przed świeckimi lekcjami, a religia stała się przedmiotem nadobowiązkowym.

Dzięki staraniom ówczesnego kierownictwa w 1958 r. założono w szkole instalację elektryczną, a 7 lat później zainstalowano pierwszy odbiornik  telewizyjny.

W 1950 r. funkcję kierownika szkoły objął Jan Kochan. Zarządzał placówką przez
22 lata.

1 września 1965 r. Wadowickie Przedsiębiorstwo Budowlane rozpoczęło budowę nowej szkoły, budowa trwała osiem miesięcy. Dzień 16 października 1966 r. na długo pozostał w pamięci kierownictwa szkoły, nauczycieli, uczniów i wszystkich rudniczan  – odbyło się uroczyste przekazanie szkoły miejscowemu społeczeństwu. W nowym budynku na uczniów czekało 12 sal lekcyjnych, 3 pracownie: zajęć praktyczno-technicznych, fizyko-chemiczna i biologiczna oraz sala gimnastyczna. Nauka prowadzona na dwie zmiany trwała do godziny piętnastej.

W 1972 r. zmarł długoletni kierownik Szkoły Jan Kochan. Po jego śmierci  placówką zarządzał Jan Wilk. Kontynuował  on dzieło rozpoczęte przez poprzednika. Szkoła w omawianym okresie była placówką liczącą się w gminie.

Uczniowie przynależeli do grup wiekowych: najmłodsza to „Wesoła gromada”, średnia – „Sztubaki”, najstarsza – „Krakowiacy”.  Każda klasa i grupa wiekowa miały swoje symbole.

W szkole miało miejsce wiele apeli okolicznościowych i różnego rodzaju akademii. Zawsze poprzedzał je hymn szkolny. Tekst hymnu ułożyła Janina Kochan – nauczycielka j. polskiego, zaś muzykę Stanisław Kaleta.   Hymn został napisany z okazji Święta Szkoły, a poświęcony patronowi, którym zgodnie z uchwałą Rady Pedagogicznej z dn. 15 kwietnia 1969 r. został gen. Karol Świerczewski. Uroczystość nadania imienia Szkole i odsłonięcia tablicy z płaskorzeźbą generała miała  miejsce 28 marca 1974 r.

W szkole działały liczne  organizacje i koła  zainteresowań, które sprzyjały rozwojowi uzdolnień uczniów. Prężnie działała drużyna harcerska, skupiająca większość uczniów. Był też Radiowęzeł, czyli sekcja Samorządu Uczniowskiego, nadający poprzez urządzenia radiofoniczne różne audycje, a podczas przerw piosenki. Uczniowie interesujący się fotografią mieli swoją ciemnię fotograficzną

Dużą pomoc finansową wniósł zakład patronacki – Zakłady Chemiczne w Oświęcimiu –  z którym szkoła współpracowała od 1967 r.

Kolejnymi dyrektorami szkoły byli Wanda Marek (1979  – 1992 ), Józefa Łokcik (1992 – 1999), Władysława Latoń (1999  – 2007), Mirosław Pękala (2007 – 2018),
Konrad Gomulak od 2018 - …