Kazimierz III Wielki - ostatni król Polski z dynastii Piastów. Urodził się w  1310 roku a zmarł w 1370 roku. Syn Władysława Łokietka i Jadwigi, córki Bolesława Pobożnego. Koronowany w 1333 roku.

Odziedziczył państwo, w którym nie brakowało problemów. Starał się jednak rozwiązywać je pokojowo. Powiększył państwo i zaczął je odbudowywać. Przeprowadził kodyfikacje praw, wydając statuty wiślickie i piotrkowskie, zreorganizował siły zbrojne, dbał o rozwój osadnictwa, wprowadził reformy pieniężne i podatkowe, zmodernizował i rozwinął kraj gospodarczo. Zadbał o rozwój nauki, fundując w 1364 r. Akademię Krakowską. Otoczył się gronem mądrych i zaufanych doradców.

Kazimierz Wielki był zapobiegliwym gospodarzem i organizatorem życia zbiorowego. Rozumiał prądy i tendencje rozwojowe swojej epoki, starając się nadać im bieg jak najbardziej korzystny. Na wielką skalę popierał wiejskie i miejskie osadnictwo na prawie czynszowym, a szczególną opieką otoczył handel, rzemiosło i górnictwo. Łożył na budowę murów obronnych w szeregu miast, a także na wznoszenie potężnych zamków, przez co pozostał w pamięci potomnych jako twórca Polski murowanej. Jego bogata działalność ustawodawcza zapewniła ład wewnętrzny w państwie i poszanowanie prawa.

Kazimierz Wielki jest bliski współczesnym i potomnym. Jego postawa, będąca świadectwem umiłowania Ojczyzny, pokoju, mądrości, jest zgodna z założeniami pracy wychowawczo – dydaktycznej naszej Szkoły i może być fundamentem dla kształtowania zachowań patriotycznych i obywatelskich naszych wychowanków.